اخلاق آپارتمان نشینی

توضیحات

معرفی کتاب اخلاق آپارتمان نشینی: 

این اثر به آسیب‌ها و الزامات موضوع یادشده با نگاه به آموزه‌های اسلامی پرداخته است. کتاب با این پیش‌فرض نوشته شده است که خانه یکی از نیازهای اولیهٔ انسان است که خداوند، آن را وسیلهٔ آرامش انسان قرار داده است. خانه علاوه بر سرپناه‌بودن برای انسان، با سایر ابعاد زندگی او نیز مرتبط است. پاسخ مناسب خانه به نیازهای متنوع انسانی مانند نیازهای فیزیولوژیک، آسایش روانی و احساس امنیت، نیازهای اجتماعی و زیباشناختیْ محیط مسکونی را به بستری مهم برای اعتلای فکری و روحی و روانی انسان تبدیل می‌کند. وابستگی میان انسان و خانه و مسائل مرتبط با آن، آن‌چنان مهم است که همواره موردتوجه و تحقیق روان‌شناسان و جامعه‌شناسان بوده است.

کتاب حاضر از ۴ بخش اصلی تشکیل شده است: در بخش اول «مفاهیم و مبانی نظری» پژوهش بررسی شده؛ در بخش دوم «چیستی، پیشینه و عوامل توسعهٔ آپارتمان‌نشینی» با تأکید بر وضعیت موجود در ایران به بحث گذاشته شده است؛ در بخش سوم ابتدا در یک فصل کارکردهای مثبت آپارتمان‌نشینی بیان شده و سپس در فصلی دیگر آسیب‌های این پدیده در ۳ حوزهٔ فردی، اجتماعی و زیست‌محیطی بررسی و تبیین شده است. بخش پایانی کتاب نیز الزامات آپارتمان‌نشینی را باتوجه‌به آسیب‌های طرح‌شده در ۲ فصلِ «الزامات پیش‌گیرانه» و «الزامات درمانی - ترمیمی» پیشنهاد و یا توصیه کرده است.

گزیده کتاب اخلاق آپارتمان نشینی:

«امروزه جامعه‌شناسان، روان‌شناسان و پزشکان بر این باورند که فضاهای سبز، علاوه بر تأمین بهداشت محیط مسکونی، نقشی مثبت در سلامتی شهروندان به عهده دارند. این مهم، از طریق کاهش آلودگی هوا، کاهش آلودگی صوتی، کاهش آلودگی بصری، تولید اکسیژن و جذب دی‌اکسید کربن، کنترل امواج مغناطیسی و بازتاب نور، کنترل باد، ایجاد سایه و... تأمین می‌شود. تأثیرات فضای سبز بر زندگی انسان‌ها، شامل آثار روان‌شناختی، جامعه‌شناختی و فرهنگی است. آثار روان‌شناختی فضای سبز، خود به چند زیرمجموعه تقسیم می‌شود: تأثیرات روحی و روانی، تأثیرات جسمی و بدنی، و تأثیرات زیباشناختی. آثار فرهنگی و جامعه‌شناختی نیز موجب ایجاد تعاملات اجتماعی در بین افراد جامعه می‌شود که بسیار حائز اهمیت است. مجموعهٔ این آثار، سبب رضایت‌مندی ساکنان می‌شوند. به این موضوع، در بخش الزامات درمانی - ترمیمی، بیشتر پرداخته خواهد شد.

۲. طراحی و اجرای فضای بازی برای کودکان

همان‌گونه که در فصل پیشین گفته شد، بازی، یکی از مهم‌ترین عوامل رشد جسمی و روانی کودکان است. «بزرگ‌ترین بخش بازی‌های فردی و گروهی کودکان باید در فضاهای باز مسکونی در بیرون از خانه صورت گیرد؛ زیرا این فضاها اولین مکان برخورد مستقل کودک با جهان خارج از خانه است.» برنامه‌ریزی و طراحی زمین بازی در فضاهای باز مسکونی، باید [به گونه‌ای باشد که] پاسخ‌گوی نیازهای کودکان و نوجوانان در دوره‌های گوناگون رشد باشد...‌ اما این مهم باید در محیطی امن صورت گیرد... هم‌چنین برای به حداقل رسانیدن مزاحمت‌های سروصدا، دریافت نور بیشتر از آفتاب، باید به شکل مناسبی مکان‌یابی شوند.

سطوح اصلی زمین بازی کودکان، باید شامل فضاهای زیر باشد:

فضایی برای استقرار تاب‌ها و سرسره‌ها؛

فضایی برای دویدن، جست‌وخیز کردن و بازی‌های غیررسمی؛

محوطه و میدان‌هایی برای بازی‌های والیبال، هندبال، تنیس و فوتبال؛

فضایی برای بازی‌های آرام همچون بازی‌های فکری و سرگرمی؛

فضایی برای نشستن والدین به منظور مشاهده و نظارت بر کودکان و نیز نشستن کودکان به هنگام استراحت.»